Χαρά μου...

Πέμπτη απόγευμα. Η βδομάδα φτάνει στο τέλος. Θα κλείσει με ένα ταξίδι στην Λάρισα και μετά Αθήνα. Μια βδομάδα, από αυτές που δεν θες να ξανάρθουν. Γεμάτη εντάσεις. Γεμάτη δυσάρεστες ειδήσεις, που σε ρίχνουν και άντε να μαζευτείς. Ευτυχώς μέσα σε όλα αυτά, δόσεις χαράς, που σου δίνουν κουράγιο να μην σαλτάρεις. Οι απίστευτες αγκαλιές της Δ. λες και είχε να με δει χρόνια. Λες και ήξερε τι παλιό-βδομάδα ήταν και έβαζε τα δυνατά της να μου φτιάξει το κέφι. Η μήπως εγώ, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, την είχα πιο πολύ ανάγκη και απλά έτσι μου φάνηκε...